آب درآموزه هاي قرآني مايه حيات همه موجودات جاندار در زمين است. از اين روست كه به صراحت مي‌فرمايد: جعلنا من الماء كل شي حي؛ ما هر چيز زنده را از آب قرار داده ايم.

آب مايه آسماني است  چنان كه مايه بركت نيز مي‌باشد .البته و براي بركت يابي مي‌بايست انسان ايمان و تقوا را مراعات كند. به اين معنا كه همين آب كه ماده حيات بشريت و رشد و شكوفايي تمدني است و از آسمان پاك مي‌بارد براي اين كه مبارك باشد و بركت را براي بشريت پديد آورد مي‌بايست، آدمي‌را به سوي ايمان به خدا و تقوا بكشاند وگرنه همان باران و آب آسماني مايه هلاكت و نيستي مي‌شود و همانند سيل هاي عظيم همه چيز را مي‌شويد و مي‌برد و يا همانند بوران هاي سخت از ريشه مي‌خشكاند.

آب هم چنان كه مايه حيات و عنصر اصلي تمدني و شكوفايي آن است هم چنين مايه درمان و شفابخش بشر از بيماري نيز مي‌باشدآب سرد و شيرين درمانگري بيش تري دارد و نوشيدن آن به عنوان مايه شفا درون و شستن به آن مايه شفاي بدن و پوست و گوشت آدمي‌است.

خداوند نه تنها آب را به عنوان يكي از آيات بزرگ خويش مي‌شناساند كه انسان با تفكر در آن مي‌تواند به آفريدگاري و پروردگاري خداوند برسد بلكه خداوند در آياتي بر انسان منت مي‌گذارد كه وي را با آب گوارا سيراب مي‌كند

هرچند كه مطلق آب به عنوان آيه اي درخور توجه مطرح مي‌شود و درآيه 12سوره فاطر توجه به منافع آب هاي تلخ و شيرين مورد تاكيد است ولي آب شيرين و خنك به عنوان مهم ترين عنصر مورد توجه است و شكر خاص مي‌طلبد